HET GROOTSTE GEVAAR
Bert Streuper
Hoewel ik nog geen vijftig ben – dat scheelt niet zo erg veel – betrap ik mij er regelmatig op dat ik begin te denken in termen van ‘de jeugd van tegenwoordig’, of ‘vandaag de dag lijkt alles te mogen.’ Ik wil zo niet denken, en al helemaal niet zo praten. Gewoon, omdat het niet eerlijk is. Ergens heb ik gelezen: Het grootste gevaar dat de jongeren bedreigd is het voorbeeld van de oudere generatie. Wat mij betreft moet iedere ouder dat ‘in zijn zak steken’.
In de afgelopen decennia hebben we onszelf en onze jongeren overladen met luxe; televisies, mobieltjes en computers. Met z’n allen dreven we mee op de stroom van de welvaart. Prachtig! Het kon maar niet op. Waarschijnlijk zal niemand van ons op het sterfbed zeggen: had ik mijn kinderen maar meer zakgeld gegeven, of een eigen laptop. Ik kan het me niet voorstellen, enkele uitzonderingen daargelaten. Het beste dat we aan elkaar en aan onze kinderen hadden kunnen geven is tijd. Iedereen weet dat het echte leven niet zou moeten draaien om geld en luxe, maar onze prioriteiten zijn er niet mee in overeenstemming. Ik haast me weer om te zeggen; een enkele uitzondering daargelaten. Veel te vaak hoor ik mijzelf en anderen zeggen; nu even niet, geen tijd, morgen misschien. In een café, ergens in Nederland, hing ooit een bord boven de bar met de woorden: Morgen gratis bier. Maar de volgende dag moest iedereen gewoon, zoals voorheen, zijn eigen biertje betalen. Het bord hing er namelijk nog steeds: Morgen gratis bier. We maken onszelf wijs dat we morgen, of volgende week, wel meer tijd gaan nemen voor elkaar en onze kinderen. Maar we zijn druk met geld verdienen om alles te kunnen blijven betalen. En in onze vrij uren hebben we andere verantwoordelijkheden; auto wassen, computeren, televisiekijken, fitnessen en in het weekend naar de woonboulevard. Maar jongeren en kinderen houdt je niet voor de gek, die weten dat je de meeste tijd besteed aan de dingen waarvan je houdt (heb ik ook ergens gelezen). Nee, ik zeg niet dat we niet van onze kinderen houden. Natuurlijk houden we van ze – en dat vertellen we hen ook. Toch? Maar we communiceren niet wat we zeggen, maar wie we zijn en wat we doen. Als onze dierbaren eens een maandlang de aandacht zouden mogen hebben, die de televisie nu in ons leven heeft… De wereld zou er mooier van worden!
Tip: leg dit blad weg; doe de televisie en uw mobieltje uit; maak tijd voor uw vriend, vriendin, vrouw, man, en kinderen en laat zien dat je van hen houdt - en vergeet God niet!
Ik moet stoppen, mijn vrouw roept me; ik zit alweer veel te lang achter m’n computer…
