Wie ben ik?
Bert Streuper
Hoi pa,
Een paar keer per jaar gebeurt mij iets waar ik altijd wat onrustig van word. Ik zit dan bijvoor-
beeld in een vergadering of bespreking waar ik de mensen niet (allemaal) ken.Vervolgens stelt de voorzitter voor om een kennismakingsronde' te doen. Iedereen mag vertellen wie hij of zij is. Het is interessant om te horen wat iedereen van zichzelf vertelt — en wat dat met mij doet. Onlangs gebeurde het nog. Het ging ongeveer als volgt. Een man links naast mij mocht begin-
nen. En met de wijzers van de klok mee kreeg iedereen de gelegenheid om iets van zichzelf te vertellen. Nu heeft God de mensen zo gemaakt dat wij ongeveer vijfmaal zo snel kunnen denken als praten. Dat leverde het voordeel op dat ik tijdens dat 'rondje' kon nadenken over
wat ik zou gaan zeggen. De man naast mij was een chirurg. Dat wist ik niet,terwijl ik hem toch al een paar keer had ontmoet. Ik keek meteen een beetje tegen hem op. Daarnaast zat een vrouw, ze vertelde over haar opleidingen die zij had gedaan. Niet mis! Ze was actief in de politiek, de kerk en daarnaast was ze huisvrouw — en moeder van vijf kinderen. Toe maar, dacht ik toen. Ik voelde mij wat onzeker worden tussen deze 'geslaagde' mensen. Onzinnig natuurlijk, maar zo voelde ik het wel. Ondertussen overwoog ik wat ik zou gaan vertellen. Ik kreeg veel bedenktijd. Tegenover mij zat een man die wel erg lang aan het woord was. Hij vertelde breeduit wat zijn kinderen allemaal hadden bereikt. Ik dacht toen nog even: waarom vertelt hij dat allemaal? De voorzitter bleef geduldig en toonde aanhoudend een glimlach...
Onlangs hoorde ik iemand die psychologie had gestudeerd, beweren dat mensen hun identiteit ontlenen aan wat ze doen, hebben en wat anderen van hen denken. Dat herken ik — voor een deel doe ik dat ook. Maar dat maakt ons wel uiterst kwetsbaar! Is dat niet een van de belangrijkste redenen van onze `bergtopbelevingen' en onze 'dalervaringen'? Ik bedoel dit: wanneer (voor ons) belangrijke dingen in het leven zijn mislukt, dan voelen we ons niet meer waardevol. Wat we wilden doen is mislukt — het gevolg is dat we ons mislukt voelen. En wanneer deze zaken wel succesvol zouden zijn verlopen, dan zijn we zeer voldaan. Trots misschien wel. En sommigen kwamen in een diepe crisis toen de dingen die zij bezaten (status, werk, huis of bediening in een gemeente) van hun werden afgenomen. Alsof hun identiteit ermee was gemoeid! En tot slot vinden wij het met ons allen veel te belangrijk wat anderen van ons denken — we gaan ons er soms zelfs naar gedragen. Hadden mijn onrustige gevoelens tijdens die `kennismakingsronde' daar niet alles mee te maken? Ik denk het wel. Het moet tot in het diepst van mijn wezen doordringen: IK BEN EEN KIND VAN DE ALLERHOOGSTE EN ENIGE GOD — punt uit.
Zou u hier nog wat bijbels licht op willen laten vallen?
Nog een keer: wie ben ik?
Simon Streuper
Ik val meteen met de deur in huis, Bert. Jij komt uit een geslacht dat mensen voortbrengt die eerder geneigd zijn zich te verstoppen achter vijgenboombladeren in een donker vijgenbomenbos, dan dat ze vrijmoedig met de borst vooruit uit het donker in het licht stappen met de mededeling: `Dit ben ik. Moet je mij eens zien!' Je afkomst legt natuurlijk ook wel enig gewicht in de schaal! De voorzitter had beter bij jou kunnen beginnen!
Zo'n kennismakingsrondje maakt vanaf het begin duidelijk dat je in een kring van onvolmaakte mensen zat. En dát geeft ruimte voor de geruststellende gedachte dat jijzelf niet de enige bent die het jagen naar volmaaktheid nog even vol zal moeten houden. Een mooie gelegenheid dus om de Engelsen na te zeggen: keep smiling.
In ons digitale wereldje kun je er al gauw achterkomen wie wie is. Even goochelen met Google en je weet dat Willem Ouweneel in 0,27 sec. 32.000 vermeldingen scoort; Henk Medema 27.300 in 0,04 sec. (had je niet gedacht hè, dat Henk, onze jogger, ruim 6 x zo snel is als Willem!) Hans Arentsen kan er ook wat mee: 45.000 vermeldingen. Maar dit aantal moet worden gecorrigeerd omdat er daar meer van zijn. Onze Christa scoort 714, maar die heeft ook nog iets met de gemeenteraad. Met 495 vermeldingen doet je vader ook nog mee voor spek en bonen. Maar lang niet alles wat hier `Streuper' (of hoe dan ook) heet is Streuper. Het zijn en blijven vervuilde gegevens. Je kunt er wel iets mee, maar achter het resultaat hoort een vraagteken te staan. Het verschil tussen het imago en de werkelijke identiteit van degene die zich voorstelt (dus ook van wie jezelf denkt te zijn) kan groot zijn. Maar vroeg of laat — in ieder geval voor Christus' rechterstoel — vallen we (gelukkig maar!) door de mand.
Vroeger vond ik Paulus wel een eigengereid manneke. Dat klopt achteraf voor geen cent! Hij stelt zich immers voor als de grootste van de zondaren. Wanneer broeders in Filippi zijn ego aantasten, zegt hij: `Wat doet het ertoe, ik ben blij dat zij Christus verkondigen.' Ook in Korinthe waren ze niet mals met hun kritiek. Hij zet de dingen recht door zichzelf niet te sparen wanneer hij zegt: 'Ik ben de geringste van alle apostelen, maar door de genade van God ben ik die ik ben. Daarbij heb ik veel meer dan zij allen gewerkt, maar niet ik, maar door de genade van God die met mij was.' Dat is Paulus!
Maar dán zoals de Zoon des mensen zich voorstelt aan Johannes, die als dood aan zijn voeten neervalt (over opzien naar een chirurg gesproken): `Wees niet bang. Ik ben de eerste en de laatste. Ik ben de levende. Ik ben dood geweest, maar nu leef Ik voor altijd en eeuwig; Ik heb de dood en het dodenrijk overwonnen.
En dan zijn rechterhand op je schouder voelen... zonder door de grond te gaan!
En wat vind je van Johannes die zichzelf voorstelt als de discipel die geliefd wordt door Jezus. Hoe bestaat het? moet hij gedacht hebben! Goede vraag: wie ben ik! Laten
we het ons blijven afvragen, Bert! In ieder geval zijn we enorme geluksvogels! n
