Pim Fortuyn
Pim Fortuin
Simon Streuper
Terugkijkend op het jaar 2002 doemen er veel beelden op die ons nog lang zullen bijblijven. De felle verkiezingsdebatten in het begin van dit jaar horen daar zeker ook bij. Zelden werd door de gevestigde partijen zo fel gereageerd op de keiharde kritiek op paars van Pim Fortuyn. Uiteraard was de wijze waarop hij van leer trok, zoals je dat van een columnist moet verwachten venijnig, spottend, cynisch, sarcastisch. Veel doorgewinterde politici konden hier moeilijk mee omgaan.
Naar dit politieke vuurwerk, dat op de buis werd vertoond alsof het een soap was, zat bijkans heel Nederland met spanning te kijken. De interesse voor de politiek was terug van weggeweest. En toen vielen er, midden in de hektiek van de verkiezingskoorts, zes schoten, waarvan de echo's nog altijd naklinken.
Je vraagt je af: wat bezielt zo'n moordenaar? Maar ook: wat bezielde Pim Fortuyn?
Twee mensen met uiteenlopende idealen. Beiden gedreven tot het uiterste om hun idealen te verwezenlijken.
In zijn boek 'De verweesde samenleving' geeft Fortuyn zijn analyse van onze nationale samenleving. Nederlanders missen een vaderfiguur. Zowel in de letterlijke (dus in de gezinnen) als in de overdrachtelijke betekenis van het woord (dus in de maatschappij).. Het individualisme is er zo hevig ingehamerd dat het woord 'samen-leving' ( dat veronderstelt dat je er samen iets van maakt) vandaag niet meer van toepassing is op onze maatschappij. Met onze anti-autoritaire en individualistische levenswijze hebben wij onszelf beroofd van ons normen en waardensysteem, en het wordt tijd voor een nieuwe set normen en waarden die gebaseerd zijn op onze modernistische verworvenheden.
Daarvoor is de terugkeer van een Vaderfiguur (beleid en normensteller)-inclusief moeder-figuur ( warmte en zorg) in onze maatschappij een voorwaarde. Als voorbeeld van een leider met deze eigenschappen noemt hij de Bijbelse Mozes, die het volk Israël uit Egypte leidde en hen door de woestijn tot aan de grenzen van het beloofd land bracht.
Het is haast vanzelfsprekend te veronderstellen dat het Pim's hartewens was zelf deze Mozes-rol te mogen vervullen als minister president van Nederland. Hij eindigt zijn boek tenminste met: 'Ik ben gereed. U ook? Op weg naar het beloofde land!'
Maar even daarvoor riep hij de Nederlanders toe:
' ....Laat Vader en Moeder (hiermee bedoelt hij de toekomstige leider) zich weer over ons bekommeren en laten wij hun een daverend en feestelijk welkom thuis bereiden!'
Het pakte anders uit. Geen daverend welkom voor Pim, maar een ovatie van daverende pistoolschoten.
Er is in zeker opzicht enige overeenstemming met Die Ander, Jezus, de Zoon van God - zij het op grote afstand. Maar er is ook een hemelsbreed verschil tussen hen. De overeenkomst is dat beiden op hun missie door moordenaarshand om het leven werden gebracht. Jezus Christus kwam naar deze onveilige wereld om zijn rijk van vrede en gerechtigheid te vestigen. Maar de macht van de duisternis was schijnbaar groter dan Hij, want in plaats dat ze Hem aanvaardden en welkom heetten, hebben ze Hem aan een kruis tussen twee misdadigers gehangen.
Maar het verschil is, dat juist deze moordaanslag op de Zoon van God, de grondslag werd voor de vergeving van onze zonden om zo deel te krijgen aan Zijn toekomstig koninkrijk van vrede en gerechtigheid. En het garantiebewijs dat dit rijk komt gaf Godzelf door het onomstotelijk feit, dat Hij zijn Zoon opwekte.
Wat Pim Fortuyn betreft: zijn lichaam ligt in zijn graf in Italië. Dat van Christus echter is - Godzijdank - leeg. Hij zit nu aan Gods rechterhand totdat Hij komt. En allen die in Hem hebben geloofd als hun Redder en Verlosser zullen ingaan in dat onvergankelijk Koninkrijk.
En het bijzondere is, dat ieder die Christus als Verlosser verwerpt, dat Koninkrijk niet zal zien, maar die Hem aanvaardt zal het binnengaan. Dat aanbod gold Pim en dat aanbod geldt zijn moordenaar en ons allemaal.
Dat noemt de Bijbel: GENADE
(C) 2005 - Alle rechten voorbehouden